Ushbu maqola O‘zbekistonning 1991–2010-yillardagi mustaqillik davrida milliy o‘zlikni shakllantirish siyosatining tarixiy asoslari va ijtimoiy ta’sirini tahlil qiladi. Sovet Ittifoqining parchalanishi fonida boshlangan bu jarayon davlat ramziyligi, ta’lim tizimi va adabiyot orqali milliy identitetni mustahkamlashga qaratilgan strategiyalarni o‘rganadi. Maqolada Temuriylar merosi, Alisher Navoiy va Abdulla Oripov kabi shaxslarning adabiy faoliyati hamda ularning milliy o‘zlikni shakllantirishdagi roli alohida e’tibor markazidadir. Shuningdek, globalizatsiya va etnik guruhlar integratsiyasi kabi sinovlar tahlil qilinadi. Maqola ushbu davrda milliy o‘zlik tushunchasining jamiyatdagi o‘zgarishlarga ta’sirini yoritib, zamonaviy O‘zbekistonning madaniy va ijtimoiy rivojlanishiga qo‘shgan hissasini ko‘rsatadi.
Bundan tashqari maqolada O‘zbekiston mustaqillikka erishganidan so‘ng amalga oshirilgan milliy o‘zlikni shakllantirish siyosatining tarixiy ildizlari, g‘oyaviy asoslari va uning ijtimoiy-siyosiy hamda madaniy-ma’naviy hayotga ta’siri tahlil qilinadi. Shuningdek, 1991–2010 yillar davomida bu siyosatning asosiy yo‘nalishlari, natijalari va ijtimoiy ongdagi o‘zgarishlar ko‘rib chiqiladi.